Stille zelfbescherming

Ook Japke-d heeft de trend ‘quiet quitting’ gespot en daarover geschreven. Quiet quitting is alleen het werk doen waar je voor betaald wordt. Japke-d kreeg veel reacties. Wat ik daar van vind?

“Quiet quitting is niet quitten, maar je grenzen stellen en voor jezelf opkomen” schrijft Japke-d en dat is het precies. Ze pleit om dat niet stilletjes te doen, maar ‘loud working’. Daar moest ik wel stilletjes 😉 om lachen, omdat ik ooit eens geblogd heb over ‘working out loud’. Maar dat is weer een ander verhaal.

Ook ik heb over quiet quitting geschreven  met als conclusie dat ik me niet meer gek laat maken door deze overwerkte cultuur. Ik vind het verontrustend hoeveel collega’s al in de eerste 6 weken na de zomervakantie ‘om zijn gevallen’. Hoeveel burn-outs zijn nodig om grenzen te stellen?

Japke-d schreef dat ze het heel verstandig van de jongeren, de ‘quiet quitters’,  die alleen nog het hoognodige op het werk doen, en stelselmatig onbetaald overwerk weigeren. Nou, dat heeft ze geweten. Deze jongeren werden ‘lamzakken en terroristen’ genoemd, het zijn verwende nesten die niet snappen dat je keihard moet werken om iets te bereiken. Deze jongeren werden ook ‘matennaaiers’ genoemd omdat als zij om 5 uur stoppen met werken, ze hun collega’s opzadelen met extra werk. Dan klopt er toch iets niet, denk ik dan. Als ik mijn werk niet kan doen in de tijd die ervoor staat, ligt er misschien te veel werk op mijn bordje.

In haar 2e column over ‘quiet quitting’ schreefJapke-d als conclusie:

“Dat we een cultuur hebben geschapen waarin je kunt kiezen: of op je strepen gaan staan, jezelf beschermen tegen te veel werk, matennaaier genoemd worden en nergens komen. Of er helemaal voor gaan en iedereen en jezelf plezieren en daarvoor vroeg of laat de prijs betalen van een burn-out.”

Ik pas er voor om mezelf in een burn-out te werken. Ik hoef me ook niet meer zo nodig te mengen in de ratrace. Dan maar beticht worden van een ‘stiekem prepensioen’. Ik ga in ieder geval vanaf volgend jaar een dag minder werken 🙂

Uitgelichte afbeelding van Ulrike Mai via Pixabay