Quiet quitting

Ik vind het eigenlijk wel een gezonde trend. Deze jongeren (en ik zie het ook bij mijn kinderen) houden gewoon goed rekening met een gezonde werk-privé balans.  Hun ouders zijn opgevoed in een tijd dat werken ‘heilig’ was, daar kom je moeilijk los van.

Sinds vorig jaar zomer heb ik die quiet quitting houding ook. Niet dat ik mijn werk stilletjes heb verlaten 😉 . Ik doe mijn werk goed (denk ik) en graag, maar ik maak me niet meer druk om de organisatie en allerlei beloften; eerst zien dan geloven. Ik doe wat ik moet doen, en ik leg verantwoordelijkheden daar waar ze horen. Ik werk ook op andere tijdstippen dan mijn reguliere uren (als me dat uitkomt), maar niet ‘om-niet’. Vaak gaat men er van uit (zeker in onderwijsland) dat dit onderdeel is van je aanstelling.

Over het ongezonde werkklimaat in hoger onderwijs werd een paar dagen ook geschreven door Ilse Josepha Lazaroms in De Correspondent ‘De braindrain aan de universiteit is nog te stoppen. Maar daar is actie voor nodig’.

Ik zie te veel mensen omvallen door onze overwerkte cultuur. (Als je aan iemand vraagt hoe het gaat, is het standaard antwoord ‘druk’ ). Dat wil ik niet. Misschien dat het door mijn leeftijd komt dat ik niet meer zo hoef. Of door de lange tijd dat ik in deze organisatie werk. Ik weet wel dat er belangrijkere dingen zijn in het leven. Werk is een belangrijk onderdeel van mijn leven, maar me ziek laten worden is het me niet waard.