De werkkamer uit het pensioenkasteel

In mijn blogbericht over mijn derde levensfase dat ik schreef nav het boek ‘Pensioenkasteel’ van Cees Harmsen ontving ik veel reacties. Ook van Karin Winters. Zij daagde me uit om maandelijks bloggend door het pensioenkasteel te dwalen. Die uitdaging ga ik natuurlijk aan!

Karin en ik hebben elkaar leren kennen tijdens een Edubloggersdiner in 2011. Sindsdien kruisen onze wegen regelmatig. We zijn in 2012 allebei begonnen aan de MLI en hebben in die tijd ook gereageerd op elkaars blogs. Twitterend hadden we destijds ook veel contact. Twitter jij nog, Karin? Ik ben er mee gestopt sinds Elon Musk het heeft overgenomen.
En nu hebben we allebei besloten volgend jaar met prepensioen te gaan. Karin heeft ook het “Pensioenkasteel’ gekocht. We gaan er nu bloggend doorheen. We kijken wel welke kamers we bezoeken. Karin heeft al geschreven over de werkkamer en zij vroeg mij “wat ga jij het meest missen?”

De werkkamer

Thema. Afsluiten: afscheid nemen, trots terugblikken, herzien van status en identiteit

Trots terugblikken

Ik schreef al dat ik in de werkkamer geleerd heb dat het belangrijk is om trots terug te blikken met vooral aandacht aan de mooie momenten en beseffen voor wie ik echt van betekenis ben geweest. In de podcast ‘Lang zal ze leven‘ hoorde ik Yvonne Kroonenberg zeggen:

Je kunt beter voorspellen als je achterom kijkt

Daarom ga ik de komende maanden nog  berichten publiceren over thema’s en periodes uit mijn werktijd. Er zijn thema’s (zoals bibliotheek, plagiaat, digitale competenties, open onderwijs) waar ik veel jaren bij betrokken ben geweest/voelde. Ik ervaar soms het gebrek aan historisch besef in de organisatie. Voor de werkperiodes ga ik nog in gesprek met mensen die voor mij van betekenis zijn geweest. Ik ben benieuwd naar hun verhalen over het verleden. Wat bond ons en wat bindt ons nog? Welke keuzes hebben we gemaakt?

Herzien van status en identiteit

Ik heb in mijn werkleven nooit grootst gedroomd. Ik zag wel wat op mijn pad kwam en op basis daarvan heb ik keuzes gemaakt. Van die keuzes heb ik nooit spijt gehad. Ook nu niet van de keuze om te stoppen met werken. Het werken en het leven is een komen en gaan. Ik ben lang gebleven bij Zuyd (40 jaar!) maar de organisatie was groot genoeg dat ik daarbinnen ook op andere plekken en in andere functies kon werken.

Net zoals Karin schrijft: “Lekker belangrijk zijn past niet bij mij en ik heb in mijn carrière ook best momenten gehad waar ik te slecht voor mezelf opgekomen ben”. Dat klopt voor mij ook wel. Ik ben in de loop der jaren genegeerd door mensen die het voor het zeggen hadden. Ik speel de politieke spelletjes niet goed mee. Ook de MLI heeft daar weinig verandering in gebracht. Het heeft me gefrustreerd, maar trouw blijven aan mezelf vond ik belangrijker.

Karin schreef over haar persoonlijke why, voor mij zijn dat mijn kernwaarden: VERTROUWEN * PLEZIER * VERBINDEN * SAMEN * OPEN

Als aan één van deze kernwaarden getornd wordt, raakt mij dat. En ik ben de laatste jaren regelmatig geraakt. Daarom heb ik mij de laatste jaren vooral gefocust op de inhoud van het werk en het ondersteunen van docenten bij het ontwerpen van hun hun onderwijs met inzet van leertechnologie. Dat werk is zo leuk! En wat ook fijn is, het wordt zeer gewaardeerd.

 “Wanneer je samen met anderen iets betekenisvol doet, kun je wonderen verrichten” – Michael Fullan

 

Afscheid nemen

Aan het opruimen ben ik al begonnen. De kast op mijn flexplek moest leeg, dat is inmiddels gebeurd. Geen papieren nalatenschap meer. Digitaal probeer ik het een en ander te borgen in gezamenlijke teamskanalen. Ik ben ook mijn taken in kaart aan het brengen, en kijken wie dit over kan nemen. Het is nog maar de vraag of mijn functie door iemand anders ingevuld gaat worden. Er hangt een zware bezuinigingsbui boven onderwijsland. Ik probeer het netjes over te dragen. Ook van mijn werkgerelateerde boeken heb ik al afscheid genomen. Ik moest wel lachen toen ik het stapeltje boeken van Karin zag. Herken je er wat van, Karin?

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Wat is het meest ga missen, zijn natuurlijk de mensen. Contacten binnen en buiten Zuyd waar ik mooie herinneringen mee deel. Sommige van hen zijn in al die jaren ook vrienden geworden. Ik ga zeker mijn netwerk betrekken bij mijn afscheid. Niet in de vorm van een mini-symposium, maar gewoon iets gezelligs.

Ik denk dat ik ook structuur ga missen. Het lamlendig luieren ligt bij mij snel op de loer. Alhoewel ik van de pensionado’s om mij heen hoor dat ze daar geen last van hebben. Karin eindigt haar blog met het zoeken naar invulling van de tijd die vrijkomt als je stopt met werken. Ik hopte tijdens het lezen van het boek ook van werkkamer naar buitenkamer. Hop je mee, Karin? Mijn vraag aan jou: Heb jij Gekke Grote Gave Doelstellingen?